ตีพิมพ์ในวารสารการศึกษาครูคณิตศาสตร์นักวิจัยกล่าวว่าการค้นพบของพวกเขาสามารถช่วยครูในการศึกษาพิเศษพัฒนากลยุทธ์เพื่อตอบสนองต่อเหตุผลและคำถามทางคณิตศาสตร์ของเด็กล่วงหน้า พวกเขายังกล่าวอีกว่าการค้นพบนี้ชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของการเตรียมความพร้อมด้านคณิตศาสตร์สำหรับครูการศึกษาพิเศษ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่นักวิจัยกล่าวว่ายังขาดโอกาส

เจสสิก้า ฮันท์ รองศาสตราจารย์ด้านการศึกษาคณิตศาสตร์ กล่าวว่า "โปรแกรมการศึกษาพิเศษจำนวนมากไม่ได้เน้นที่คณิตศาสตร์สำหรับนักเรียนที่มีความพิการ และมีเพียงไม่กี่โครงการเท่านั้นที่มุ่งเน้นการทำความเข้าใจความคิดทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนที่มีความพิการโดยเฉพาะ" และการศึกษาพิเศษที่รัฐนอร์ทแคโรไลนา "การศึกษาครั้งนี้อิงจากประสบการณ์ในหลักสูตรที่ออกแบบมาเพื่อทำอย่างนั้น - เพื่อเพิ่มพูนความรู้ของครูเกี่ยวกับการคิดทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้โดยมีจุดยืนของความหลากหลายทางระบบประสาท"

ในการศึกษานี้ นักวิจัยประเมินผลกระทบของหลักสูตรสี่สัปดาห์ต่อครูการศึกษาพิเศษก่อนการบริการ 20 คน นักวิจัยต้องการทราบว่าหลักสูตรนี้ส่งผลต่อความสามารถของนักการศึกษาในการคาดการณ์การใช้เหตุผลทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้หรือไม่ และช่วยครูปรับงานเพื่อให้เข้าถึงได้มากขึ้น หลักสูตรนี้ยังเน้นย้ำถึงความหลากหลายทางระบบประสาท ซึ่งกำหนดความแตกต่างด้านความรู้ความเข้าใจว่าเป็นผลพลอยได้จากความหลากหลายทางระบบประสาทและชีวภาพตามธรรมชาติและเป็นประโยชน์

"ความหลากหลายทางประสาทกล่าวว่าสมองของมนุษย์ทุกคนมีความแปรปรวนสูง ไม่มีผู้เรียนในระดับปานกลางหรือ "ปกติ"" ฮันท์กล่าว “นี่หมายความว่าเราทุกคนมีจุดแข็งและความท้าทาย และในฐานะมนุษย์ เราใช้สิ่งที่สมเหตุสมผลสำหรับเราในการทำความเข้าใจโลก มันเป็นวิธีที่จะท้าทายแนวทางการขาดดุลที่แพร่หลายในการมองดูความพิการ และใช้แนวทางที่อิงสินทรัพย์ซึ่งกำหนดตำแหน่งแทน นักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้อย่างมีความสามารถทางคณิตศาสตร์"

ก่อนและหลังหลักสูตร ครูทำการประเมิน 40 คำถาม ในการทดสอบ นักวิจัยได้ขอให้ครูใช้คำ รูปภาพ หรือสัญลักษณ์เพื่ออธิบายกลยุทธ์ที่นักเรียนชั้นประถมศึกษาที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้อาจใช้ในการแก้ปัญหา พวกเขาเปรียบเทียบคำตอบของครูเพื่อดูว่าพวกเขาคาดหวังความคิดของนักเรียนได้ดีเพียงใด และพวกเขาจะแก้ไขงานสำหรับนักเรียนได้อย่างไร

หลังจากจบหลักสูตร พวกเขาเห็นความคาดหวังมากขึ้นในสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า "การกระทำโดยปริยาย" ซึ่งใช้กลยุทธ์ต่างๆ เช่น การนับ การลดจำนวนลง การจัดกลุ่ม หรือการคาดการณ์จำนวนคนที่แชร์สิ่งของบางอย่างเพื่อแก้ปัญหา มักแสดงด้วยรูปภาพหรือคำพูด ก่อนการทดสอบ ครูหลายคนใช้ "การแทนค่าคงที่" ซึ่งพวกเขาใช้นิพจน์ทางคณิตศาสตร์เพื่อแสดงคำตอบ ในขณะที่การแสดงแทนแบบสถิตเป็นการแทนแบบนามธรรมของการแก้ปัญหา นักวิจัยแย้งว่าการกระทำโดยปริยายสามารถสะท้อนให้เห็นว่านักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้สามารถทำงานผ่านปัญหาได้อย่างไร

พวกเขาพบว่าการใช้การกระทำโดยนัยของครูเพิ่มขึ้นจาก 32 เปอร์เซ็นต์เป็น 82 เปอร์เซ็นต์ของคำตอบก่อนและหลังการทดสอบ ในขณะที่การแสดงแบบคงที่ลดลงจาก 50 เปอร์เซ็นต์ของคำตอบเป็น 17 เปอร์เซ็นต์ คำตอบของพวกเขาไม่ได้รวมกันถึง 100 เปอร์เซ็นต์ เนื่องจากครูบางคนเว้นคำตอบไว้บางส่วน

"หลักสูตรนี้ช่วยให้ครูเปลี่ยนจากมุมมองจากบนลงล่างของ "นี่คือวิธีที่คุณแก้ปัญหาเหล่านี้" จากบนลงล่าง ไปสู่ความคาดหมายว่านักเรียนที่เรียนรู้แนวคิดเหล่านี้เป็นครั้งแรกจะคิดอย่างไร ปัญหาเหล่านี้” ฮันท์กล่าว "นั่นเป็นจุดยืนที่แตกต่างกันมากในแง่ของการให้ความรู้แก่ครูเพื่อคาดการณ์การคิดของนักเรียนเพื่อให้พวกเขาสามารถตอบสนองต่อคำแนะนำที่ตอบสนองได้"

นักวิจัยยังติดตามวิธีที่ครูแก้ไขโจทย์คณิตศาสตร์เพื่อให้นักเรียนเข้าถึงได้ง่ายขึ้นทั้งก่อนและหลังเรียนหลักสูตร หลังจากเข้าร่วมหลักสูตรแล้ว นักวิจัยพบว่าครูเปลี่ยนประเภทปัญหามากขึ้น พวกเขาเห็นการเปลี่ยนแปลงใน 50 เปอร์เซ็นต์ของคำตอบ

“ประโยชน์ของการคาดคะเนความคิดของนักเรียนคือการช่วยให้ครูตอบสนองและสนับสนุนความรู้เดิมของนักเรียนในขณะที่พวกเขากำลังสอน ซึ่งเป็นเรื่องยากมากที่จะทำ” ฮันท์กล่าว "มันยากกว่าถ้าคุณยังไม่เห็นคุณค่าของความคิดนั้น"